Bardzo urozmaicony krajobraz Wigierskiego Parku Narodowego wyrzeźbiło ostatnie zlodowacenie bałtyckie, które zatrzymało się na linii południowych brzegów Wigier, pomiędzy Płocicznem a Bryzglem. Leżąca w zasięgu lodowca północna część terenu jest silnie pofałdowana, wyrastają tu wydłużone wzniesienia kemów, ozów - pagórków ułożonych jeden za drugim jak olbrzymie babki z piasku - i wał wysokich, dochodzących do 35m, moren czołowych o stromych zboczach, poprzecinanych wąwozami, jarami, strumieniami i zatorfionymi kotlinami. Najwyższe wzgórza, osiągające 171,5 m, znajdują się w okolicy wsi Leszczewek i Leszczewo, najniższe - w dolinie Czarnej Hańczy - sięgają 130m. Krajobraz wzbogacają polodowcowe rynny i niecki wytopiskowe wypełnione wodami jezior. Niektóre z nich całkowicie zarosły już torfem, w innych zachowały się jeszcze jeziorka otoczone pierścieniem torfowiska. Teren na południe od Wigier jest równinny, niemal płaski, pokryły go bowiem piaski naniesione przez wody wypływające spod czoła topniejącego lodowca.

Liczny jest świat ptaków - żyje tu 180 ich gatunków, z których większość ma tu miejsca lęgowe. W lasach gniazdują orły bieliki, myszołowy, orliki krzykliwe, kanie, błotniaki stawowe, pszczołojady, liczne dzięcioły, w tym czarne. Na jeziorach można spotkać zarówno pospolite kaczki krzyżówki, cyranki, perkozy, jak i rzadkie gągoły, hełmiatki czy tracze nurogęsi. Pod względem biologicznym Wigry nie są jednolite. Głębsze partie rynnowe wykazują cechy oligotroficzne (mało żyzne, dobrze utlenione, o przejrzystych wodach), a płytsze, nieckowate o dużych zatokach - cechy eutroficzne (żyzne, o wodach mało natlenionych i słabo przejrzystych) i mezotroficzne (pośrednie między pierwszymi a drugimi). Dzięki temu żyją w wodach wigierskich wszystkie występujące na niżu polskim gatunki ryb, a z tych "szlachetnych", m.in. sieja, sielawa, stynka, szczupak, okoń i węgorz.

Klimat okolic Wigier, jest surowy, średnia temperatura powietrza wynosi 6,2C i jest o 2C niższa niż w południowej Polsce. Okres wegetacji roślin trwa tu ok. 153 dni i jest krótszy o ponad 30 dni niż w środkowej Polsce. Jesienne przymrozki mogą pojawiać się już w sierpniu. Zima jest długa i mroźna, pokrywa śnieżna utrzymuje się przez ok. 100 dni w roku. Większość powierzchni WPN porastają lasy, w których dominuje świerk i sosna. Oprócz nich istotną rolę w szacie roślinnej odgrywają zbiorowiska torfowe z brzozą niską, rzadkimi gatunkami wątrobowców, rosiczką okrągłolistną, żurawiną drobnolistną, bażyną czarną, skalnicą torfowiskową. świat roślin jest niezmiernie bogaty, na terenie parku rośnie prawie 90 gatunków roślin naczyniowych, w tym 50 chronionych, m.in. wawrzynek wilczełyko, lilia złotogłów, pełnik europejski, liczne storczyki i sasanki, oraz ponad 200 gatunków mchów, 300 gatunków porostów. Symbolem WPN jest bóbr, który licznie zamieszkuje brzegi jezior i rzek. Można tu spotkać sarny, jelenie, łosie, dziki, borsuki, kuny i zające, z drapieżników jedynie wilki i z rzadka rysie, które czasami zapędzają się na te tereny z głębi Puszczy Augustowskiej.

kajakarstwo.pl | nurkowanie.net.pl